Kasahara had het net even over een presentatie aan de mensen die in het buitenland bij dit project waren betrokken. Dit was een nogal ongewoon product, in Japan uitgegeven door Nintendo en in het buitenland door SEGA. Het ontwikkelteam van Nintendo liet het aan de verkoop- en marketingmensen in Japan zien, en SEGA deed hetzelfde in het buitenland. Ik wil beide groepen vragen welke onderdelen het goed deden. Hoe verliep dat, Yamane?
In Japan werd de mogelijkheid om gezamenlijk te spelen goed ontvangen, zoals het dubbelspel voor twee spelers in de sporten badminton , volleybal en voetbal . De kracht van dit spel zit ‘m in de manier waarop iedereen samen kan spelen. En ik geloof dat ze de balans met de manier waarop je records kan proberen te behalen ook leuk vonden, zoals de 100 meter sprint .
Hoewel je samen met vrienden en familieleden van het spel kunt genieten, is het ook leuk om alleen te spelen, terwijl je probeert records te verbreken.
Ja. En zelfs als je alleen speelt, kun je met een Wi-Fi-verbinding tegen spelers uit de hele wereld spelen. Maar als ik naar de enquêtes van Japanse spelers kijk, valt het me op dat ze de combinatie van een personagespel en een partygame erg leuk vinden.
Het is een soort olympische versie van Mario Party.
Ja, maar wat SEGA in het buitenland te horen kreeg klonk anders.
In het buitenland houden mensen ook van Mario en Sonic, en spelen dit spel ook wel als een personagespel. Maar je ziet dat mensen het meer als een sportspel dan als een partygame beschouwen.
De titel bevat tenslotte de woorden “Olympic Games’.
Ja. En hoewel er in Japan veel liefhebbers zijn van de Olympische Spelen, zijn ze in Europa en Amerika – vooral Europa – echt gepassioneerd als het gaat om de Olympische Spelen.
Ik begrijp dat Europeanen erg van de Olympische Spelen houden.
Ja. Er gingen in Europa veel stemmen op om het aantal Olympische sporten te verhogen.
In plaats van Dream Events?
Ja. Ik denk dat daar een cultureel verschil achter ligt. Neem bijvoorbeeld springwedstrijden in de paardensport. Niet veel Japanners weten daar iets vanaf.
Misschien hebben ze ervan gehoord, maar niet veel mensen kennen de regels.
Maar in Europa houden ze ervan. Je hebt er zelfs videogames die gaan over paardrijden.
O, ik weet nog dat we nintendogs5 hadden gemaakt. Iwata Vraagt: Nintendo 3DS. 5 nintendogs: een spel waarin je kunt spelen met puppy’s. Het spel werd in april 2005 uitgebracht in Japan. Het tweede deel in de serie, nintendogs + cats, werd in Japan in februari 2011 uitgebracht voor het Nintendo 3DS-systeem.
Is dat echt gebeurd (lacht)?
Ik denk dat het laat zien hoeveel affiniteit Europeanen hebben met paarden.
Ja.
Als we de paardensport in het spel zouden baseren op onze beperkte kennis, zouden ze ons op fouten kunnen wijzen.
Toen ik SEGA’s werk voor het eerst probeerde, leken de paarden zo kalm te rennen dat ik zei, ‘Maak ze sneller. Zorg dat het paardrijden beter aanvoelt.’ Maar Kasahara antwoordde, ‘Nee, zo werkt dat niet in de paardensport.’ Het gaat niet om snelheid.
Het gaat om precisie.
Ja. Ik wist niets over paardensport, dus ik probeerde het op een normale videogame te laten lijken.
Dus in Europa en Amerika hebben ze een voorkeur voor olympische sporten, en in Japan gaat de voorkeur uit naar Dream Events.
Maar dat klopt niet altijd. Toen ik vier mensen uit Europa, die belast waren met de distributie, de Dream Events liet spelen, vonden ze het erg leuk.
Partygames voor het Wii-systeem doet het in de hele wereld goed.
In vergelijking met het eerste spel hebben we veel meer reguliere sporten en Dream Events toegevoegd, zodat we liefhebbers van beide speltypen tevreden kunnen stellen. Maar het was niet eenvoudig om ideeën voor de Dream Events te bedenken. Een van de voorwaarden die we stelden, was dat alle spellen door vier spelers op één scherm konden worden gespeeld.
Je wilde het scherm niet opsplitsen in vier aparte beelden. Waarom was dat, Yamane?
Als je het scherm in vieren verdeelt, Wordt het gevoel dat iedereen samenspeelt minder. En voor omstanders is het moeilijker te zien wie er aan het winnen is.
Maar daardoor wordt het moeilijker om variatie aan te brengen.
Ja, dat is zo.
In het begin vertelde Nintendo ons om te mikken op spellen die door vier spelers tegelijk op één scherm konden worden gespeeld. De nadruk moest liggen op competitie, en een beetje op samenwerking. De spelregels moesten in het verlengde liggen van de regels voor de olympische sporten.
Ah, meer lastige eisen (lacht).
Sorry (lachen).
We kwamen met ideeën en kregen de reactie, ‘Dit is niet veel anders dan de echte sport. Kunnen jullie meer onderscheid aanbrengen?’
Dus het bedenken van de Dream Events duurde lang. Als we naar Nintendo gingen om voorstellen te doen, dachten we er zelfs in Shinkansen (hogesnelheidstrein) van Tokio naar Kyoto nog over na.
Jullie kreunden en steunden in de stoel van de hogesnelheidstrein?
Ja (lacht). Zelfs tijdens de twee uur en twintig minuten naar Kyoto maakten we aantekeningen over de ideeën die we bedachten. En we doken een café in om ze te ordenen. Sommige van die ideeën zijn uitgewerkt tot echte evenementen.
Dus een aantal van de Dream Events zijn op de Shinkansen bedacht.
Dat klopt.
Welke Dream Events raden jullie aan? Die vraag wil ik aan elk van jullie stellen, te beginnen met Watanabe.
Ik raad Dream Equestrian aan. In de paardensport rijd je paard en spring je over obstakels en zo. Maar in Dream Equestrian wordt een wagen vol Yoshi-eieren getrokken door vier paarden. Als de vier spelers de paarden dus niet goed onder controle hebben…
Raken ze uit balans en vallen de eieren van de wagen.
Precies. En dat is niet zo leuk voor Yoshi.
Waarom is dat?
Als je de finish bereikt, komt Yoshi uit zijn ei. Maar als de wagen omvalt…
Ah, ik begrijp het (lacht).
Dit spel is ongelofelijk spannend. Het kan door iedereen worden gespeeld en er ontstaat een gevoel van eenheid. Ik vind het fantastisch.
© 2024 Nintendo.